Uit de vele instemmende reacties op mijn blog van maandag 4 april 2011 mag blijken dat ik toch de plank geraakt heb, evenals een snaar met de stelling dat structurele WTC thuishoort op scholen en niet op festivals. Belangrijker nog: uit allerlei hoeken komen enthousiaste reacties van mensen die mee willen denken/werken om WTC ook echt in de scholen te krijgen. Het lijkt me dat OCW iets moet met deze reacties. Het zou bijvoorbeeld leuk zijn als ze al crowdsourcend en open innovatief de vrijkomende energie omzetten in iets moois!
Versnippering?
Voordat we daarmee verder gaan moeten er wat mij betreft wel wat belangrijke vragen beantwoord worden, over die vermeende versnippering. We knikken allemaal wel braaf en serieus mee als geopperd wordt dat we die vermaledijde versnippering in de WTC moeten aanpakken, maar waarom? Hoezo? Welke versnippering? Even een stapje terug en dit ‘probleem’ toch even aankaarten:
– is er überhaupt wel sprake van versnippering?
– waarom is die vermeende versnippering zo erg?
– voor wie precies is die vermeende versnippering dan zo erg?
Voor ons kennisinstellingen lijkt het niet zo’n probleem: we doen op het gebied van wetenschapscommunicatie al decennia lang ons werk, met af en toe wat modernisering, ondanks al die versnippering De burger doet het ook al jaren met een akelige toestand van versnippering in de WTC, en dat gaat ook goed (genoeg) blijkbaar. Zelfs met de vermeende versnippering blijkt de wereld gewoon door te draaien. Is het eigenlijk wel een probleem?
Gerelateerde vraag: wie wil er dan zo graag ‘de regie’ en wat valt er te winnen? Of krijgen sommige mensen een onbehaaglijk gevoel als er niet iemand ‘de regie’ heeft. Beleidsmedewerkers of zo?
Blijft nog steeds dat we graag ‘de maatschappij’ wat meer over wetenschap zouden willen bijbrengen (waarom ook alweer?). Maar als dat straks toch via het onderwijs gaat, omzeil je sowieso vanzelf dat versnipperde werkveld. Geweldig toch?
Ik zeg: omdenken en loslaten die versnippering.
Werkveld betrekken
En – ter afsluiting – ik kan het toch niet laten een niet-constructieve kinderachtige opmerking te plaatsen. OCW organiseert een WERKconferentie en nodigt niet alle leden van het Platform Wetenschapscommunicatie uit? Een WERKconferentie over WTC met partijen als de VSNU (neem ik aan) en hoofden communicatie van kennisinstellingen (ja, daar staat precies wat ik bedoel…)? Zo kom je nooit uit de vicieuze cirkel van usual suspects.
Men zou toch moeten weten van ons bestaan, onze website is niet echt verstopt, en onze groep op LinkedIn (310 leden!) doet best wel leuk werk inmiddels. Of hebben we iets gemist? Of zijn we een te informeel platform om iets bij te kunnen dragen in een van ‘gremia’ doordrenkt werkveld. Te praktisch? Bedreigend? Het is overigens niet de eerste keer dat het PWC over het hoofd wordt gezien in de WTC (OK, nu ophouden met dat ge-Calimero).
Gezien alle reacties denk ik dat deze keer echt buiten de gebaande paden moet worden gekeken door OCW, en dat het ‘WERKvolk’ nu ook ’s betrokken moet worden. De wil is er blijkbaar, de energie ook.
OCW: een mooie tijd om ’s wat open innovatiever en meer 2.0 te werk te gaan!
Onderweg bedacht ik me dat het zelfs nog wat stelliger kan: wij kennisinstellingen zitten er helemaal niet op te wachten dat een of ander regieorgaan bepaalt hoe wij ons profileren via wetenschapscommunicatie. Versnippering is prima!
En wil je vervolgens iets terugroepen over maatschappeijke verantwoordelijkheid, lees dan vooral ook even de heftige discussie die eerder plaatsvond op LinkedIn hierover:
http://www.linkedin.com/groupItem?view=&gid=78214&type=member&item=13463973&qid=b741ecbd-c5f8-46ab-b3a1-37975818617c (de stelling was: Wetenschapscommunicatie is te vaak PR, WTC moet zich meer richten op toerusting van en participatie door burgers).
Overigens kunnen wij PWC-werkvloerlui elkaar prima vinden, en laten initiatieven als de persberichtenlijst PWC-MEDIA (http://www.platformwetenschapscommunicatie.nl/index.php?option=com_content&task=view&id=77&Itemid=98) zien dat het ook allemaal goed vanzelf kan.
Alweer een lekker heldere blog. Over structurele zaken, commissies en organisaties weet ik weinig, ik zie alleen het resultaat. Namelijk dat niet alleen kinderen, maar de hele maatschappij steeds minder op heeft met wetenschap. Wat volgens mij dan ook om een andere dan gebruikelijke aanpak vraag, te beginnen bij de lagere school. Precies wat je in deze en je vorige blog schrijft, Roy.
Een heel praktisch voorbeeld uit eigen huis ter onderbouwing. Mijn zoon doet Technasium, een initiatief van middelbare scholen om kinderen warm te maken voor de bètavakken. Een leuk initiatief, dat staat of valt met de toestroom. En wat zie je: er komen vooral jongens op af die het leuk vinden om te knutselen. Ook al hadden ze op de lagere school van mijn zoon al een aantal keren aandacht voor wetenschap en techniek, de belangstelling onder de meisjes was nihil. Het idee leeft dat betavakken vooral knutselen is. Terwijl het technasium veel meer is dan dat. Nu hoeft echt niet iedereen naar het technasium, maar een evenredige verdeling jongens-meisjes moet toch mogelijk zijn. Dat betekent dat aandacht voor betavakken opwekken ook meer is dan leuke proefjes doen, wat het nu vaak is. En dat betekent dat wetenschap op de basisschool inderdaad meer moet zijn dan een leuke wetenschapsweek.
Mijn vraag zou zijn: waarom organiseert OCW (of all people) een werkconferentie? Waarom doen we dat niet zelf, met een handjevol enthousiaste schooldirecteuren of (beter nog) leraren? Crowd sourcing betekent toch juist dat je de kracht, de wil en de kennis van ‘het veld’ gebruikt? Iedereen die mee wil doen mag aansluiten, ook OCW, maar nee, zij zijn zeker niet degenen die bepalen wie in deze discussie de relevante gesprekspartners zijn. Laat dat maar aan de crowd over!