Dit stuk heb ik geschreven op 10 december 2003 (toen was ik nog persvoorlichter bij de UU) en verstuurd via de mailinglijst van het Platform Wetenschapscommunicatie, om mijn ‘gevoelens’ te uiten over een presentatie tijdens een PWC-bijeenkomst de dag ervoor. Misschien wel mijn eerste blogactie avant la lettre. Deze was best eng om te versturen, want collega’s van de spreker stonden ook op de lijst en Loos zou ‘m dus zeker ook onder ogen krijgen. WeTeN bestaat inmiddels al lang niet meer, maar dat heeft met onderstaand niets te maken.
Zware kost
Ik heb gisteren chili con carne gegeten. En helaas iets te veel, dus toen ik
om 04.00 uur het speentje weer in mijn jongste dochter had geplugd, wilde de
slaap niet meer zo komen. Op dat soort momenten ga je óf malen, óf dingen
uit de afgelopen dagen verwerken, of de meest briljante ideeën verzinnen,
die je de volgende ochtend niet meer voor de geest kunt halen.
Iets dat ik nog aan het verwerken was, was de presentatie van André Loos van
afgelopen maandag.
Mijn grootste vraag en ‘stukje pijnpunt’ is eigenlijk meteen al hoe iemand
die ‘iets’ doet met communicatie, zo’n vreselijk abstract verhaal kan
neerzetten, ondersteund door PowerPointsheets die de meest basale
presentatiewetten breken. Wetenschappers vergeef ik veel op dit gebied, maar
iemand die publieksvoorlichting moet makelen en schakelen? Teveel omgang met
politiek en adviesbureaus, en te weinig omgang met de werkvloer -ons soort
mensen zeg maar-?
Ik, als eenvoudig persvoorlichter, kon er in ieder geval niet vrolijk van
worden, en erger nog, ik kon er weinig boodschap uit halen. Dat van dat
politiek bleek trouwens ook wel een beetje uit de manier waarop Loos
antwoord gaf op vragen. Veel verhaal, maar weinig antwoord.
De boodschap die ik door/ondanks dit alles uit de presentatie heb gehaald,
komt dan ook vast niet overeen met wat waarschijnlijk de bedoeling was. De
Stichting Weten doet het goed, gezien de doelstellingen die zijn opgelegd.
Maar ja, die doelstellingen…? Het blijkt uit twee evaluaties die de
stichting over zichzelf had uitgeroepen. Eentje door Ordina, en eentje
daarna door een aparte commissie, omdat in de eerste een belangrijke groep
wetenschapscommunicatoren (namelijk wij) niet aan bod was gekomen? De namen
van bureaus als KPMG, Ordina, McKinsey werden vaak genoemd, wat bij mij
oproept: ja, zo kom je wel door je 45 miljoen heen (verdorie, nou lijk ik
net m’n vader). Verder is het WTC-veld nog maar net in ontwikkeling (en
kunnen we dus ook nog niet al teveel verwachten na zo’n kleine 20 jaar
Weten), en zijn ze nu bezig met de volgende planperiode waarin alles beter
wordt. Het ‘makelen en schakelen’ doet me bijna terugverlangen naar het
‘hoofd, hart en handen’ van weleer. De rest van de presentatie is langs me
heen gegaan. Doel, doelgroep, boodschap, middel?
Let wel, één blik op de site van Weten maakt veel goed, net als een concrete
eindconclusie: als wij ergens mee zitten en iets uitgezocht willen hebben,
kunnen we aankloppen en het komt goed.
Maar, in de geest van Kennedy: misschien moeten we ons niet afvragen wat
Weten voor óns kan doen, maar wat wij voor Weten kunnen doen.
Communicatiecursusje wellicht?
Roy Meijer
