‘De foto van mannen die hun handtekening zetten’. Dit was deelonderwerp van een mailwisseling met twee collega-pers-/wetenschapsvoorlichters onlangs. Je kent de foto ongetwijfeld wel. We waren het alledrie eens over de relatieve zinloosheid van dit soort beeldmateriaal voor ‘de media’. Waarom blijven wij communicatiemensen dan toch doorgaan met het stimuleren of ondersteunen van dit fenomeen?
Het is namelijk onvermijdelijk: wanneer het belangrijke contract of de overenkomst wordt getekend, is de eerste vraag van betrokken bobo’s via hun assistenten/secretaresses of er wel een fotograaf bij aanwezig zal zijn. Want dat speciale moment moet natuurlijk wel vereeuwigd worden. Zonder foto is het toch allemaal minder echt, of zo.
En wij communicatiemensen regelen dan inderdaad meestal toch trouw de fotograaf, zodat we blijven bijdragen aan die golf van foto’s van al die blij lachende grijze mannen in ditto pak, met pen in de hand, zittend aan een tafel met een stapeltje papier. Obligaat bijna is het bosje bloemen ernaast voor de aankleding en de kleur. Terwijl we eigenlijk wel weten dat ‘de media’ niets met die foto gaan doen (toch?).
Tijdens mijn zoektocht naar afbeeldingen kon ik dat bosje bloemen trouwens zo snel niet vinden. Vreemd, ik heb echt ‘t idee dat die bloemen er standaard bij horen. Maar het blijft meestal beperkt tot een glaasje water, kopje koffie, en heel soms een fles champagne. En wat een hoop vrouwen die ook ondertekenen! Hoezo glazen plafond?
Jaarverslag
Waarom blijven we dit toch doen? Mijn standaardopmerking/verklaring, in ieder geval als ik het er over heb met collega-communicatoren: ‘Is leuk voor het jaarverslag’. En er zijn toch altijd vakbladen en -sites die trouw de foto overnemen, vooral bij gebrek aan echt goed/interessant beeldmateriaal. En aan de muur van het bedrijf, met een mooie lijst eromheen doet zo’n plaat het natuurlijk ook heel goed.
Traditie
Waarom? Omdat we het altijd al zo gedaan hebben? Omdat het hoort?
Onder het mom ‘Tradition is what you resort to when you don’t have the time or money to do it right.’ (Kurt Herbert Alder) – deze briljante uitspraak wilde ik altijd al ‘s ergens in verwerken! – kunnen we misschien ‘s gaan nadenken over of en hoe dit anders kan.
Of toch?
Ik laat expres het woordje ‘of’ toch maar even staan. Want misschien ben ik wel te cynisch en is het gebruik in jaarverslag en aan de muur gewoon wel heel legitiem. Of ben ik nog net iets te bang voor gekwetste en boze gevoelens van betrokken bobo’s – het is immers echt hun momentje – om hardop te durven roepen dat we hier mee moeten stoppen.
Wat denken jullie?
Pingback: Vier goede redenen om te bloggen | Michel's Blog
Gun die bestuurders en hun ego’s ook hun moment. De foto-voorbeelden zijn grappig en treffend, dat zeker. Direct herkenbaar is het jammerlijke ontbreken van actiefoto’s en herkenbare zaken NAAST dat bestuurlijke moment.
Ik wordt zelf blij van een handtekening. Het is een resultaat van een lange periode kwartiermaken. Dit moment is en blijft belangrijk voor alle betrokkenen. Het bestempelt vertrouwen en is een moment van activering. De vulpen is onderdeel van het proces.
Het vervelende is dat er vaak dat er nog geen concreet resultaat is op het moment van ondertekening. Daarom pleit ik voor artist impressions, voorafgaand aan de bestuurlijke vulpen.
Volg simpelweg 3 stappen:
STAP 1 – Lever een artist impression van datgene wat er ongeveer gaat komen en waarom
STAP 2 – Leg de vulpenners met hun gebakjes vast
STAP 3 – Uit de start van de realisatie (voetjes in de klei)
Kortom, er gaat wat vooraf aan het vulpen-moment en er volgt wat na het vulpen-moment… en dat alles natuurlijk vergezeld door een interview 😉
Veel publicatieplezier toegewenst!
Pieter
Vraag blijft natuurlijk: wat wil je bereiken met je beeld? Geeft dit beeld het gewenste effect? Of wil je iets heel anders?
Helemaal mee eens.
Er nog een HEEL erg storende variant die je in de big science vaak tegenkomt. Hotemetoot met plastic helm voor stuk staal van een niet nader te definieren big science installatie. De Hotemetoot is dan atijd geflankeerd door de directeuren van de faciliteit. Allen dragen het zelfde pak, de zelfde das. Niemand kijkt echt vrolijk.
De caption is zoiets als:”Sir John bezocht afgelopen vrijdag de JET facilities. Hij toonde zich onder indruk van het onderzoek naar kernfusie in het algemeen, en het werk dat we in Culham doen in het bijzonder.”
Dit soort coverage is oppervlakkig, saai, tenenkrommend, inhoudsloos, suf, en zou het locale suffertje van Monnikendam niet eens mogen halen…
Waarom doen we ons dit aan?
Heel herkenbaar dit, zeker voor overheden. Teveel managers die denken dat zij het boegbeeld, imago van de organisatie zijn in plaats van de mensen die het werk doen of de product/dienst die hun organisatie levert.
Het vervelende is dat je als communicator moeilijk kan weigeren. Immers wiens brood men eet… Enfin, je kunt het proberen uit te leggen, maar weinig van dit soort bobo’s hebben daar oren naar.
@René dat geldt dus ook voor de fotografen. Een andere insteek wordt gewoon niet geaccepteerd. Overigens, heb je al eens 10 huwelijksrapportages naast elkaar gelegd, de portretten zijn (soms) anders maar daarna houdt het snel op.
Feit is gewoon dat het management dit soort plaatjes wil. Prima natuurlijk, en ze betalen er ook voor, dus who cares. Maar diegene die gaat over de communicatie moet er wel voor waken dat dit soort onzin niet het imago van de organisatie wordt.
Dag Roy,
Herkenbaar probleem, flutfoto’s van flutmomenten… Maar daar is wel wat aan te doen. Die foto’s markeren belangrijke momenten dus mmoeten gemaakt worden. Probleem is dat de fotograaf vaak geen fotograaf is. Dan krijg je dit soort platte plaatjes. Dat kan veel beter! Geef een professionele fotograaf de ruimte en je hebt weliswaar geen beter moment, maar wel een visueel aantrekkelijke vastlegging daarvan. Huwlijksfotografen kunnen het toch ook?
@Ad Er staan anders behoorlijk wat vrouwen op bovenstaande foto’s, of bedoel je dat niet?
Bizar dat bij de ‘mannen die hun handtekening zetten’ vrouwen over het hoofd worden gezien.
Ik heb nog wel eens een communicatiestagiaire met een groot fototoestel naar zo’n tekensessie gestuurd. Briefing: vooral veel flitsen!
:DFoto’s voor de digitale prullenbak. Meer is het niet. Ego-oppoetser in hoogglans die inderdaad errug leuk zijn voor het familiealbum – opa, vertel nog eens van vroeger – en meer niet. Als je zo blij bent met wat je in dat contract met elkaar bent overeen gekomen dan laat je dat ook maar zien. Verzin als communicator maar iets dat de overeenkomst visualiseert, verkoop dat aan de contractanten en zorg dat de fotograaf tot in detail begrijpt wat jij wilt. We huren een fotograaf in omdat we foto’s willen die bij het artikel in de media komen te staan. Zo’n plaat moet dus een verhaal, het verhaal vertellen. Stelt dat eisen aan jouw creativiteit? Ja, natuurlijk en daar ben je toch voor ingehuurd!:roll:
Ha Roy,
Een bekend fenomeen, het gebruik van beeld is nog steeds niet optimaal. Te veel communicatiemensen denken in woorden ipv in beelden.
En dat levert veel rapporten met verwarring op, naast nietszeggend ongeïnspireerd beeld.
Kijk even op onze site http://www.theimagery.nl, wij proberen daar wat aan te doen. En als je een leuke waarde hebt om te verbeelden dan horen we dat graag.
Groet, Anne
Tja, saai en voorspelbaar zijn die foto’s natuurlijk wel. Maar we hebben inderdaad de behoefte om momenten te markeren die we belangwekkend vinden. Zo zijn er volgens mij ook maar 3 soorten voetbalfoto’s en die worden ook al decennia gepubliceerd (man in shirt schiet bal naar doel, man in shirt hangt in de lucht te juichen, man in shirt schreeuwt tegen iemand op het veld, bijv. de scheidsrechter). Vindt iedereen nog steeds prima; ‘t is maar net wat je belangrijk vindt. 🙂
Maar de ideeën die Sita hier aandraagt zijn wel aanstekelijk…
Ha Roy,
Helemaal mee eens, nu ik bij de gemeente werk (heerlijk op de fiets naar mijn werk, wat haatte ik die treinreis naar Utrecht)kom ik het verschijnsel ook tegen. Totaal zinloze foto’s en ze geven weer hoe saai zo’n bijeenkomst is. Zelf probeer ik er alternatieve locaties voor te bedenken dat een ander plaatje geeft. Een ondertekening buiten op de Markt oogt alweer ludieker dan de saaie raadzaal. Ooit heb ik ons historisch ogend monument ‘de theekoepel’gebruikt voor ondertekening. Prachtige omgeving met mooi weer omlijst gaf prachtige plaatjes en trok zelfs t.v. Zo wil ik nog graag een ondertekening in het bos laten plaatsvinden nu nog wachten op de unieke combinatie…..maar ik sta open voor ideeen! Succes daar in Delft!
Helemaal eens Roy! Bij De Ingenieur kun je dit genre nog aanvullen met ‘mannen in pakken met stropdassen die een certificaat-in-een-lijst-van-de-hema in ontvangst nemen.’ Altijd keurig glimlachend en trots, maar inderdaad: wie plaatst in godsnaam die foto?
Ik weet het antwoord wel. Een heel enkel klote-vakblad drukt dit type rampzalige foto’s wel af. Verder is de reden inderdaad waarschijnlijk wat je zegt: omdat we het altijd zo doen.
Ten slotte wil ik nog wel kwijt dat we er ook veel vrolijkheid aan ontlenen. We hebben namelijk een hele wand op de redactie met die soort zinloze foto’s. Hoe suffer, hoe leuker. Sommige zijn puur Jiskefet!