#SCIO13 en begrippen die je echt moet kennen: ‘Science Deficit Model’

Wetenschappers en wetenschapscommunicatoren hebben gauw de neiging om dingen uit te leggen. En als het publiek het niet meteen snapt, er nog meer uitleg tegenaan te gooien: ‘We leggen het gewoon nog een keer uit’. Als we de informatie beschikbaar stellen, men het maar even leest en snapt, dan zal men wel rationeel gaan reageren en gaan stoppen met roken, het milieu gaan beschermen, in evolutie gaan geloven en niet in god, minder CO2 de lucht in stoten, nanotechnologie omarmen, stoppen met onzin uitkramen over gevaarlijke straling van mobiele telefoons, gezonder gaan eten, etc. Continue reading

Doe NIET aan social media!

’Social media’ kost (te) veel tijd’, is het belangrijkste argument om er niet aan te beginnen (zelfs nog belangrijker dan ‘ik heb geen smartphone’). En als redelijk fervent ‘gebruiker’, kan ik beamen dat er best wat tijd in gaat zitten. Nu ben ik communicatieprofessional, dus heb ik een goed excuus – verplichting vind ik zelf – om me in de wereld van 2.0 te verdiepen, maar dat lijkt een stuk minder logisch voor een wetenschapper. Nou, bij deze goed nieuws: je MOET ook helemaal niets met social media. Continue reading

Dagboek van een Wetenschapper 2.0

Een tijdje geleden plaatste Wetenschapper2.0-partner-in-crime Marjolein Pijnappels onder het kopje ‘Wetenschap in 2035’ een oproep in de LinkedIn-groep van Wetenschapper2.0: ‘Volgende week donderdag geef ik een lezing over open science en ‘de’ wetenschapper 2.0. Wat zijn volgens jullie de kenmerken van een ‘echte’ wetenschapper 2.0? Zal de wetenschap de komende jaren door de open science trend drastisch veranderen of hetzelfde blijven? Hoe ziet wetenschap er uit in 2035 bijvoorbeeld? Ben benieuwd naar jullie input die ik wil gebruiken voor de lezing’.

Ik had toen zo snel geen antwoord  – en 2035 is ook zo waanzinnig ver weg nog – maar de vraag bleef wel in m’n hoofd rondspoken. Ik wil ‘m hier op een iets andere manier benaderen, en wel vanuit het perspectief van wat een Wetenschapper 2.0 vandaag de dag al zou (kunnen) doen. Hoe zou bijvoorbeeld het 2.0-deel van een werkweek van een volleerd Wetenschapper 2.0  – naast het gewone werk –  er nu al uit kunnen zien? Dit is al ambitieus genoeg voor de meesten, never mind 2035.
Hieronder dus een soort van antwoord op de vraag van Marjolein. Zomaar een week in het leven van een Wetenschapper 2.0.* Continue reading

Deskundigen: hoe niet en hoe wel

Stel, je bent deskundige op het gebied van pesten. Je hebt er zelfs een boek over geschreven, samen met twee anderen. En Tim Ribberink pleegt zelfmoord (najaar 2012), de ouders plaatsen een rouwadvertentie inclusief afscheidsbrief en de media gaat los. Dan laat je op zo’n moment natuurlijk alles uit je handen vallen, om vanuit jouw expertise op zoveel mogelijk manieren bij te dragen aan de maatschappelijke discussie van dat moment. En zorg je ervoor dat ‘de media’ en het publiek op de hoogte zijn van de laatste stand van zaken*. En misschien grijp je zelfs de gelegenheid aan om invloed uit te oefenen op pestbeleid, omdat jij dat onderzocht hebt, en weet hoe het allemaal wél zou moeten.
Niet helemaal blijkbaar. Continue reading

Marketing for Scientists – How to Shine in Tough Times

Marc J. Kuchner
– Get the job you want
– Win the funds you need
– Share your passion for discovery

De baan vinden die je wilt, de onderzoeksgelden binnenhalen die je nodig hebt, je passie voor wetenschap delen, wie wil dat nou niet? Ik gok trouwens dat twee uit drie genoeg is voor de meesten? Kuchner belooft in ieder geval nogal wat op de voorkant van zijn boek. Aanrader? Continue reading

Wetenschappers moeten communiceren met de maatschappij – ja, echt!

Je hoort het regelmatig in allerlei discussies over wetenschapscommunicatie, als de vraag opkomt waarom een wetenschapper eigenlijk zou moeten communiceren met ‘de maatschappij’. Een van de standaard antwoorden is ‘omdat hij/zij van het belastinggeld van die maatschappij wordt betaald, daarom is hij/zij ook verantwoording schuldig’.  De vanzelfsprekendheid van dit antwoord begon me de laatste tijd steeds meer te steken: goed onderzoek doen lijkt me vooral wat de maatschappij van een wetenschapper mag verwachten, hoort daar vanzelfsprekend ook communicatie bij? Moeten andere (semi)ambtenaren ook op een dergelijke open manier verantwoording afleggen? Continue reading

Strategisch beginnen met Twitter

Stel, je bent overtuigd geraakt door verhalen als die van Michael Müller (Wageningen UR, @nutrigenomics op Twitter), je snapt dat je er niet perse een smartphone voor nodig hebt, en je wilt er echt aan gaan beginnen, dat Twitter. Hoe pak je dat nu ‘s goed aan? Een stappenplan.

Continue reading

Wetenschappers en Sociale Media

Collega Rob Speekenbrink en ik hebben in aanloop op het Nationaal Congres Onderwijs en Sociale Media een blog geschreven over Wetenschappers en Sociale Media. Ik wilde ‘m hier in zijn geheel doorplaatsen, maar ik geloof dat ik mezelf maar beperk tot de inleiding en de link, scheelt een hoop knip- en plakwerk… 🙂

‘We hebben als communicatieprofessionals bij een grote universiteit inmiddels uitvoerig kennis gemaakt met diverse vormen van sociale media, de snelheid ervan, de mogelijke impact die het kan hebben, de voordelen maar ook de mindere aspecten. Bij de TU Delft geven we cursussen Twitteren en workshops bloggen aan medewerkers, gaan we in discussie met studenten op onze Facebook fanpage en faciliteren we de interactie tussen onze alumni op LinkedIn.

Als communicatieprofessionals in het umfeld van de wetenschap zien we de aanwezigheid van wetenschappers in die delende wereld onafwendbaar toenemen. Maar we zien ook de terughoudendheid, de twijfel en de angst. ‘Maar ik wil helemaal niet op Twitter’, roept  de nietsvermoedende wetenschapper regelmatig uit. Dat hoeft ook niet, ‘2.0’ houdt veel meer in dan alleen microbloggen. In deze blog een niet-uitputtend overzicht van waar kansen liggen.’

Lees de complete post op de blog Wetenschapper2.0 of op de site van Formedia, organisator van het congres

 

Foto van mannen die hun handtekening zetten…

‘De foto van mannen die hun handtekening zetten’. Dit was deelonderwerp van een mailwisseling met twee collega-pers-/wetenschapsvoorlichters onlangs. Je kent de foto ongetwijfeld wel. We waren het alledrie eens over de relatieve zinloosheid van dit soort beeldmateriaal voor ‘de media’. Waarom blijven wij communicatiemensen dan toch doorgaan met het stimuleren of ondersteunen van dit fenomeen? Continue reading