In een lovenswaardig streven naar meer openheid vroeg de Stichting voor Fundamenteel Onderzoek der Materie (FOM) dit jaar aan de deelnemers van de jaarlijks conferentie in Veldhoven expliciet of ze uitgebreid wilden Twitteren over de bijeenkomst, via #FOMveldhoven. Een mooi initiatief, dat volgens sommigen niet helemaal goed van de grond is gekomen.
Op http://nederl.blogspot.com/2011/12/col-twitter-ster-vs-wikipedia-geleerde.html spreekt Marc van Oostendorp zijn voorkeur uit voor Wikpedia boven Twitter voor wetenschappers. Aanleiding: mijn blog over ‘De Nederlandse wetenschapper en 2.0’ (ten tijde van dit schrijven is die blog alweer een jaartje oud, dus de cijfers kloppen niet helemaal meer). Een paar reacties.
Afgelopen week kreeg ik een prachtexemplaar van een persbericht in de mailbox. Van een communicatiebureau dat een persbericht verstuurde voor de Europese Commissie (denk ik, maar zie onder). Met zo’n beetje iedere fout die je kunt maken. Plus een vileine die ik nog niet kende.
‘De foto van mannen die hun handtekening zetten’. Dit was deelonderwerp van een mailwisseling met twee collega-pers-/wetenschapsvoorlichters onlangs. Je kent de foto ongetwijfeld wel. We waren het alledrie eens over de relatieve zinloosheid van dit soort beeldmateriaal voor ‘de media’. Waarom blijven wij communicatiemensen dan toch doorgaan met het stimuleren of ondersteunen van dit fenomeen? Continue reading
Even terugrekenen: volgens mij is het pas zo’n 9 jaar geleden dat Universiteit Utrecht collega-persvoorlichter Johan Vlasblom en ik (wetenschaps)journalisten benaderden met de vraag of ze onze persberichten liever per mail of gewoon – zoals altijd – per post (lees: snailmail) wilden ontvangen. Volgens mij was de verhouding toen ongeveer 50-50 (post vs. e-mail dus; behoudend volkje die journalisten). En ik moet rond die tijd ook nog regelmatig persberichten via onze standaard faxlijst verstuurd hebben.
Er is een en ander veranderd in die korte tijd, en dan niet alleen qua vorm van het persbericht of verzendwijze. Continue reading
In een overleg laatst deden we een poging te komen tot een overzichtje van publieksactiviteiten rondom wetenschap in Nederland. Omdat lijstjes het sowieso goed doen in blogland, bij deze dan ook maar een poging om te delen (en niet omdat ik ineens een groot fan ben geworden, of zo) 🙂
Aanvullingen – lokaal, regional en landelijk – van harte welkom via de comments!
Vooraf – lekker interactief, en dat voor een blog – een vraag: Wat was jouw laatste Goh-moment? Wat las, hoorde of zag je waarvan je dacht: ‘Goh, wat leuk’, of ‘Goh, dat wist ik niet’? Wat kun je er nog van herinneren: over wie of wat ging het, weet je nog details, waar kwam je het tegen?
Een sterk Goh-moment had ik zelf op weg naar de vertrekhal in Schiphol. Daar, tussen de winkels van Schiphol Plaza, stond zomaar ineens het neuswiel van een Boeing 747: ‘Goh, best groot zo van dichtbij.’ De kracht van het Goh-moment lijkt te wijzen op een nuttig mechanisme voor de wetenschapscommunicatie. In deze blog een kleine verkenning van dit fenomeen.
Échte communicatiedeskundigen (ik heb zelf eigenlijk officieel alleen een P van de School voor de Journalistiek) zullen het er misschien niet mee eens zijn, maar ik denk dat ons werk welbeschouwd best simpel is – en in essentie draait om de riedel Doel-Doelgroep-Boodschap-Middel, gecombineerd met wat gezond verstand. Bij het nadenken over een communicatieplan, maar ook bij het schrijven van een persbericht heeft Doel-Doelgroep-Boodschap-Middel mij in elk geval steeds behoorlijk houvast geboden.
Voordat we een persbericht versturen, laten we de betrokken wetenschapper natuurlijk controleren of alles er wel goed in staat. Meestal komen we dan uit op een keurige lead als deze:
‘En waar zijn de wetenschapsvoorlichters in dit verhaal?’ was de terechte vraag aan het eind van de ‘Kijkje in de journalistieke keuken’-sessie over wetenschapsredacties van Bessensap. In essentie hebben Susanne Linssen (VPRO, Labyrint), Maarten Keulemans (Volkskrant) en Corlijn de Groot (NTR, Hoe?Zo!) lopen betogen dat de wetenschapper naar een wetenschapsjournalist moet stappen voor het beste communicatieadvies (OK, dichterlijke vrijheid, maar toch…). En natuurlijk kwam de onvermijdelijke politiek correcte ‘ik werk liever niet met voorlichters’ om de hoek.
Sorry hoor, maar wetenschappers kunnen toch echt beter naar hun plaatselijke wetenschapsvoorlichter stappen voor communicatieadvies. Bovendien moet je alle (wetenschaps)redacties de kost geven die ons wetenschapsvoorlichters bellen met de vraag of we ze vooral op de hoogte willen houden van interessante onderwerpen. Omdat wij wetenschapsvoorlichters er nou eenmaal zo lekker dicht op zitten. Wat willen jullie wetenschapsjournalisten nou eigenlijk van ons?